Prześladowania fanów polskiej muzyki metalowej przed wojną w Syrii
Mohameda poznałem w Damaszku. Po ukończeniu szkoły średniej przyjechał na rozmowę rekrutacyjną, do jednej z międzynarodowych korporacji, mającej siedzibę w Dubaju. Siedzimy w zupełnie europejskim pubie, gdzieś w gęstwinie orientalnych uliczek starego miasta, przepełnionym młodymi ludźmi pijącymi duńskie piwo. Zgromadzeni przy barze dziwnie patrzą się na mnie, gdy zamawiam coś miejscowego. Barman z trudem odnajduje butelkę syryjskiego araku.
Pytam Mohameda o powody chęci wyjazdu z Syrii. Jeśli zapytasz kogokolwiek z młodych o czym marzy, na pewno powie, że chce stąd wyjechać. Ludzie mają dwie drogi – zaakceptować system albo stąd uciekać. Nie myślimy o rewolucji, ludzie za bardzo boją się rządu. Portret prezydenta „patrzy” na obywateli z wielu billboardów, flag, plakatów, gadżetów, a nawet naklejek na tylnych szybach samochodów. Podczas zakupu karty pre-paid syryjskiej sieci telefonii komórkowej musiałem złożyć na umowie odciski palców. Ale przecież nie jest tu aż tak źle, siedzimy sobie normalnie w knajpie, pijemy piwko. Raczej większość ludzi ma co jeść i wygląda na zadowolonych z życia – kontynuuję dyskusję. Bardzo trudno to zrozumieć człowiekowi z Europy, ale jeśli miałbym wyobrazić sobie piekło, to tak właśnie by wyglądało. Wszystko jest tutaj kontrolowane. Agenci rządowi wiedzą, że się z tobą spotykam. Nie mamy żadnej przestrzeni wolności.
Podczas całego mojego pobytu w Syrii wiele razy spotkałem się z wielką uprzejmością ze strony ludzi. Tak było także w przypadku Mohameda, który zaprosił mnie do swojego rodzinnego miasta i zaoferował nocleg u swojej cioci.
Kilka dni później postanowiłem skorzystać z tego zaproszenia i wsiadając do autobusu zadzwoniłem do Mohameda. Mam duży problem, nie mogę cię niestety przenocować, wyślę adres hotelu – powiedział mocno przejętym głosem. Kilka godzin później autobus był już na miejscu. Rodzinne miasto Mohameda okazało się całkiem sporą śródziemnomorską metropolią z dużą ilością palm i czynnych prawie całą dobę restauracji. Spotkaliśmy się późnym wieczorem, Mohamed wyglądał na wyraźnie zmęczonego. Zapytałem co się stało. Wzięli mnie z domu na komendę. Kazali stać na baczność przez 5 godzin, za każdy ruch głową byłem bity. Kopali, dmuchali dymem papierosowym w twarz, mnie nie pozwalając palić. Pytali o nazwiska moich przyjaciół, którzy też słuchają metalu. Na początku nie mogłem uwierzyć w jego słowa, zacząłem pytać o przyczyny. Agenci rządowi myślą, że każdy kto ma brodę i długie włosy, ubiera się na czarno, jest wyznawcą szatana. Takie zespoły jak Anathema czy Metallica są u nas zakazane. Jeśli policja znajdzie ich płyty w moim domu pójdę do więzienia. Ktoś musiał im powiedzieć, że słucham takiej muzyki. Intrygowało mnie w jakim sposób Mohamed poznał muzykę metalową. Jak byłem dzieckiem ojciec posłał mnie do szkoły muzycznej. Zacząłem grać na gitarze, najpierw akustycznej, a potem elektrycznej. Potem koledzy podrzucili mi kilka płyt z metalem. Najważniejsze w tej muzyce są dla mnie teksty. Ona daje mi poczucie wolności. Bardzo lubię polskie zespoły, szczególnie Behemotha, Vadera. Słucham też kapel skandynawskich.
Sklep muzyczny w Damaszku, luty 2010, fot. RS
Następnego dnia postanowiłem wybrać się do kilku sklepów muzycznych. Znalazłem tam tylko popularne brzmienia arabskie i trochę europejskiego popu na nagrywanych w Syrii płytach, gdyż tutaj nie obowiązuje prawo autorskie. Wszystkie pytania o muzykę metalową były nie zrozumiane lub sprzedawcy szybko zmieniali temat rozmowy.
Wieczorem Mohamed wziął mnie na kolację do swojego rodzinnego domu. Mój syn ma ostatnio problemy z tajną policją – mówi z wielkim spokojem na twarzy ojciec Mohameda – coś jak Gestapo, choć pewnie Ty już nie możesz tego pamiętać. Trochę się martwię, od kilku dni wszystkie telefony w naszej rodzinie są na podsłuchu. Ojciec nie wie z jakiego powodu przesłuchiwany był jego syn. Tutaj nie ma komunizmu, ani demokracji – są rządy mafii. Młodzi nie chcą żadnych wojennych konfliktów w przeciwieństwie do grupy rządzącej. Może rząd boi się, że muzyka metalowa zachęci młodych ludzi do rewolucji. Zresztą ona kiedyś musi nastać. Tak nie będzie wiecznie. Jeszcze długo rozmawiamy o życiu ich rodziny, z którego rodzice mimo wszystko są bardzo zadowoleni. Rozstajemy się w środku nocy, następnego dnia mam autobus powrotny. Jutro o 19 mam kolejne przesłuchanie – na odchodnym dodał Mohamed. Agenci każą mi się rozebrać, położą i będą chłostać dopóki czegoś nie powiem.
Jeszcze kilka dni spędziłem w Syrii zwiedzając piękne miejsca, będące kolebką cywilizacji i spotykając wspaniałych ludzi, którzy nieustannie okazywali swą wielką gościnność częstując herbatą i zapraszając do swoich domów. Ostatniego dnia pobytu zadzwonił Mohamed: moja sprawa na szczęście zakończyła się pomyślnie, mam nadzieję, że zobaczymy się wkrótce na jakimś metalowym festiwalu w Europie.
Luty 2010
Kilka lat później Mohamed wziął ślub z fanką metalu w Wielkiej Brytanii i żyje tam szczęśliwie.
Imię bohatera zostało zmienione.